Πόσες φορές έχουμε ακούσει ή πει τη φράση «το παιχνίδι παίζεται μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο»; Στο μπάσκετ, αυτή η φράση είναι σχεδόν νόμος. Έχουμε δει αμέτρητες φορές αγώνες να κρίνονται στην εκπνοή, με ένα σουτ που αλλάζει τα πάντα, που μετατρέπει την ήττα σε θρίαμβο ή το αντίστροφο. Αυτή η ένταση, αυτή η προσμονή μέχρι την τελευταία στιγμή, δεν περιορίζεται όμως μόνο στα παρκέ. Τη συναντάμε, με διαφορετική μορφή, και σε άλλες, απρόσμενες ίσως, πτυχές της ζωής μας. Όπως στο ψάρεμα. Και, φυσικά, στην ίδια τη ζωή.
Για εμένα, το ψάρεμα ήταν πάντα κάτι περισσότερο από ένα χόμπι. Είναι μια άσκηση υπομονής, μια σύνδεση με τη φύση, μια διαρκής αναμονή. Περπατάς πετώντας το δόλωμα και περιμένεις. Μπορεί να περάσουν ώρες χωρίς να νιώσεις το παραμικρό τσίμπημα. Η απογοήτευση αρχίζει να φωλιάζει, σκέφτεσαι να τα μαζέψεις. Και εκεί, την ώρα που ετοιμάζεσαι για την τελευταία ριξιά, «για το καλό», νιώθεις το τράβηγμα. Ένα ψάρι, ίσως το μεγαλύτερο της ημέρας, πιάστηκε στην τελευταία προσπάθεια. Αυτή η «τελευταία βολή» στο ψάρεμα, η τελευταία ριξιά του καλαμιού, μου έμαθε ότι η ελπίδα και η επιτυχία μπορούν να έρθουν όταν σχεδόν τις έχεις εγκαταλείψει.
Η σύνδεση με το μπάσκετ είναι σχεδόν προφανής. Ποιος δεν θυμάται buzzer-beaters που έκριναν πρωταθλήματα ή προκρίσεις; Ο παίκτης που παίρνει την μπάλα με λίγα δευτερόλεπτα να απομένουν, ο χρόνος που μοιάζει να παγώνει, η τροχιά της μπάλας προς το καλάθι... Η αγωνία κορυφώνεται. Είτε μπει είτε όχι, το παιχνίδι κρίνεται εκεί, στην τελευταία βολή. Αυτή η στιγμή συμπυκνώνει την ουσία του αθλήματος: πίστη, τόλμη, και η συνειδητοποίηση ότι όσο υπάρχει χρόνος, υπάρχει και ελπίδα. Η τελευταία βολή στο μπάσκετ δεν είναι απλά ένα σουτ, είναι η ενσάρκωση της μάχης ενάντια στον χρόνο και τις πιθανότητες.
Και κάπως έτσι, φτάνουμε στη ζωή. Η καθημερινότητα, οι στόχοι, οι δυσκολίες, οι σχέσεις μας – όλα μοιάζουν συχνά με έναν μακρύ αγώνα ή μια ατέλειωτη προσπάθεια ψαρέματος. Υπάρχουν στιγμές που νιώθουμε ότι έχουμε χάσει το παιχνίδι, ότι οι κόποι μας πάνε χαμένοι, ότι το «ψάρι» που κυνηγάμε δεν θα τσιμπήσει ποτέ. Μπορεί να είναι μια δουλειά που παλεύουμε να βρούμε, μια σχέση που δοκιμάζεται, ένας προσωπικός στόχος που φαντάζει άπιαστος. Η τάση να τα παρατήσουμε είναι ανθρώπινη.
Όμως, οι εμπειρίες από το ψάρεμα και το μπάσκετ μου ψιθυρίζουν πάντα το ίδιο πράγμα: μην τα παρατάς πριν την τελευταία βολή. Συνέχισε να προσπαθείς, ακόμα κι αν ο χρόνος πιέζει, ακόμα κι αν οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές. Η ζωή, όπως και το παιχνίδι, έχει τις ανατροπές της. Μια απρόσμενη ευκαιρία, μια ξαφνική λύση, μια στιγμή έμπνευσης μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα την τελευταία στιγμή. Η επιμονή, η υπομονή και η πίστη στον εαυτό μας είναι οι δικές μας «τελευταίες βολές» απέναντι στις προκλήσεις.
Ίσως τελικά, η ομορφιά να κρύβεται ακριβώς σε αυτό: στο απρόβλεπτο. Στο ότι ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει η επιτυχία, πότε θα ακουστεί η κόρνα της λήξης, πότε θα τσιμπήσει το ψάρι. Το σημαντικό είναι να είμαστε εκεί, παρόντες, έτοιμοι να ρίξουμε την τελευταία μας ζαριά, να κάνουμε την τελευταία μας βολή, να δώσουμε την τελευταία μας μάχη. Γιατί στο ψάρεμα, στο μπάσκετ και στη ζωή, μέχρι εκείνη τη στιγμή, τίποτα, μα τίποτα, δεν έχει τελειώσει.
