Μιλτιάδης Κοτζιάμπασης (Π.Ε. 70)
Θυμάσαι εκείνες τις στιγμές; Ξαπλωμένος στο κρεβάτι, ίσως ένα νωχελικό απόγευμα Κυριακής ή ένα ήσυχο βράδυ μετά από μια γεμάτη μέρα παιχνιδιού. Το βλέμμα καρφωμένο στο ταβάνι. Όχι επειδή υπήρχε κάτι ενδιαφέρον εκεί πάνω – ίσως μια μικρή ατέλεια στον σοβά, ένα παιχνίδισμα του φωτός, ή απλά το απέραντο λευκό. Κοιτούσες απλά, χωρίς σκοπό, αφήνοντας τις σκέψεις να περιπλανηθούν ελεύθερα, σαν σύννεφα στον ουρανό.
Στη σημερινή εποχή, της αδιάκοπης ροής πληροφοριών, των ειδοποιήσεων και της διαρκούς ανάγκης για δράση, μια τέτοια στιγμή μοιάζει σχεδόν επαναστατική. Πότε ήταν η τελευταία φορά που απλά... κάθισες; Χωρίς τηλέφωνο στο χέρι, χωρίς τηλεόραση να παίζει, χωρίς λίστα με υποχρεώσεις να τρέχει στο μυαλό σου. Πότε επέτρεψες στον εαυτό σου την πολυτέλεια του να κοιτάζει το κενό, αφήνοντας τη φαντασία να πάρει τα ηνία, όπως τότε, στα παιδικά σου χρόνια;
Εκείνες οι στιγμές που κοιτούσαμε το ταβάνι ήταν συχνά γεμάτες με όνειρα, σχέδια για φανταστικές περιπέτειες, ή απλά μια γλυκιά αίσθηση ηρεμίας. Το ταβάνι γινόταν ένας καμβάς όπου προβάλλονταν οι σκέψεις μας, χωρίς πίεση, χωρίς κριτική. Ήταν μια άσκηση ενδοσκόπησης, πολύ πριν μάθουμε τη λέξη. Μια φυσική, αβίαστη παύση σε έναν κόσμο που, ακόμα κι τότε, άρχιζε να επιταχύνει.
Σήμερα, η παύση αυτή μοιάζει πιο αναγκαία από ποτέ. Ανάμεσα στις συναντήσεις, τα deadlines, την κοινωνική δικτύωση και την προσπάθεια να τα προλάβουμε όλα, ξεχνάμε να αναπνεύσουμε. Ξεχνάμε τη μαγεία του να μην κάνεις απολύτως τίποτα. Το να κοιτάς το ταβάνι δεν είναι χαμένος χρόνος. Είναι χρόνος κερδισμένος για την ψυχή. Είναι μια ευκαιρία να αποσυνδεθείς από τον θόρυβο του έξω κόσμου και να συνδεθείς ξανά με τον εσωτερικό σου εαυτό, με τις πιο απλές, ξεχασμένες σκέψεις και επιθυμίες σου.
Ίσως, λοιπόν, αξίζει πού και πού να κλείσουμε τις οθόνες, να αφήσουμε κάτω τις δουλειές και να ξαπλώσουμε για λίγα λεπτά. Να κοιτάξουμε πάλι εκείνο το γνώριμο, αδιάφορο ταβάνι. Όχι για να βρούμε απαντήσεις, αλλά για να δώσουμε χώρο στις σκέψεις μας να αναπνεύσουν. Για να θυμηθούμε πώς είναι να ονειροπολείς ελεύθερα. Για να νιώσουμε, έστω και για λίγο, όπως παλιά. Είναι μια μικρή, σιωπηλή πολυτέλεια που οφείλουμε στον εαυτό μας.
