Εμπειρία αναγνώστη
Για καλύτερη θέαση, μπορείτε να γυρίσετε το κινητό οριζόντια.
Δεν υπάρχει στιγμή ησυχίας. Στο σπίτι μας, η ζωή μοιάζει με μια ασταμάτητη σκηνή δράσης, όπου ο πρωταγωνιστής τρέχει, σκαρφαλώνει, μιλάει ακατάπαυστα και αγγίζει τα πάντα. Αυτός ο πρωταγωνιστής είναι το παιδί μου, ένα παιδί με ΔΕΠΥ, Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας. Και αυτό είναι το προσωπικό μου άρθρο, μια εξομολόγηση, μια ματιά μέσα στην καρδιά ενός γονιού που αγαπάει, δυσκολεύεται, μαθαίνει και μεγαλώνει μαζί με ένα παιδί που ζει κάθε στιγμή στο φουλ.
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που άκουσα τη λέξη "υπερκινητικότητα". Ήταν σε μια συζήτηση με τη δασκάλα του στον παιδικό σταθμό. Μου περιέγραφε ένα παιδί που δεν μπορούσε να καθίσει ήσυχο, που διέκοπτε συνεχώς, που φαινόταν να βρίσκεται σε έναν δικό του κόσμο. Αρχικά, το απέρριψα. "Είναι απλά ζωηρός," σκέφτηκα. "Όλα τα παιδιά περνούν μια φάση." Όμως, βαθιά μέσα μου, ήξερα ότι υπήρχε κάτι περισσότερο. Οι νύχτες μας ήταν ατελείωτες μάχες για να κοιμηθεί, τα πρωινά μια πηγή άγχους για το τι θα συμβεί στο σχολείο, και οι απλές δραστηριότητες, όπως ένα ήσυχο γεύμα, μετατρέπονταν σε μικρές δοκιμασίες.
Δεν ήταν εύκολο να αποδεχτώ τη διάγνωση. Μέσα μου πάλευαν πολλά συναισθήματα: αμφιβολίες, τύψεις, φόβος για το μέλλον. Ένιωθα ότι απέτυχα κάπου ως γονιός. Μήπως έκανα κάτι λάθος κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης; Μήπως δεν είμαι αρκετά αυστηρή; Αυτές οι ερωτήσεις με βασάνιζαν, μέχρι που κατάλαβα ότι η υπερκινητικότητα δεν είναι θέμα ανατροφής, αλλά μια νευρολογική κατάσταση. Έπρεπε να σταματήσω να κατηγορώ τον εαυτό μου και να επικεντρωθώ στο τι μπορούσα να κάνω για να βοηθήσω το παιδί μου.
Η καθημερινότητα με ένα υπερκινητικό παιδί είναι γεμάτη προκλήσεις, αλλά και απίστευτες χαρές. Μια απλή επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ μπορεί να μετατραπεί σε μια μικρή περιπέτεια, όπου πρέπει να είμαι σε εγρήγορση για να μην αγγίξει τα πάντα, να μην τρέξει μακριά, να μην φωνάξει δυνατά. Τα οικογενειακά γεύματα απαιτούν υπομονή και επιμονή, αφού το να καθίσει στο τραπέζι για ώρα είναι μια πραγματική μάχη. Το σχολείο, παρόλο που έχει δασκάλους που κατανοούν και υποστηρίζουν, παραμένει μια δύσκολη περιοχή, όπου η διάσπαση προσοχής και η παρορμητικότητα δημιουργούν προβλήματα.
Όμως, μέσα σε όλη αυτή τη φαινομενική αταξία, υπάρχει μια απίστευτη λάμψη. Τα υπερκινητικά παιδιά είναι γεμάτα ενέργεια, δημιουργικότητα και αυθορμητισμό. Το παιδί μου έχει μια αστείρευτη περιέργεια για τον κόσμο, μια φαντασία που δεν σταματάει ποτέ και μια καρδιά γεμάτη αγάπη. Μπορεί να μην συγκεντρώνεται εύκολα σε ένα πράγμα, αλλά όταν κάτι το ενδιαφέρει, δίνεται ολοκληρωτικά. Έχει μια απίστευτη ικανότητα να ζει στο παρόν, να απολαμβάνει κάθε στιγμή με ένταση και να μας γεμίζει χαρά με την αυθόρμητη και αστείρευτη ενέργειά του.
Έχω μάθει πολλά από το παιδί μου. Έχω μάθει να είμαι πιο υπομονετική, πιο ευέλικτη, πιο δημιουργική. Έχω μάθει να εκτιμώ τις μικρές νίκες, να γιορτάζω κάθε πρόοδο, να μην απογοητεύομαι από τις αποτυχίες. Έχω μάθει ότι η αγάπη, η κατανόηση και η υποστήριξη είναι τα πιο σημαντικά εργαλεία για να βοηθήσουμε ένα υπερκινητικό παιδί να ανθίσει.
Η υπερκινητικότητα δεν είναι μια κατάρα, αλλά μια διαφορετικότητα. Δεν είναι κάτι που πρέπει να διορθώσουμε, αλλά κάτι που πρέπει να κατανοήσουμε και να αποδεχτούμε. Τα υπερκινητικά παιδιά δεν είναι "κακά" ή "απείθαρχα", αλλά παιδιά που βιώνουν τον κόσμο με έναν διαφορετικό τρόπο. Χρειάζονται την υποστήριξή μας, την κατανόησή μας και την αγάπη μας για να μπορέσουν να αξιοποιήσουν πλήρως τις δυνατότητές τους και να ζήσουν μια ευτυχισμένη και γεμάτη ζωή.
Ως γονιός, συνεχίζω να μαθαίνω και να εξελίσσομαι μαζί με το παιδί μου. Υπάρχουν δύσκολες μέρες, γεμάτες ένταση και κούραση, αλλά υπάρχουν και μέρες γεμάτες γέλιο, αγάπη και χαρά. Και κάθε μέρα, προσπαθώ να θυμάμαι ότι το παιδί μου, με όλη την ενέργειά του, την παρορμητικότητά του και τη μοναδικότητά του, είναι ένα δώρο. Ένα δώρο που μας διδάσκει κάθε μέρα την αξία της ζωής, της στιγμής και της αγάπης χωρίς όρια. Και αυτό, για μένα, είναι το πιο πολύτιμο μάθημα που έχω πάρει από τη ζωή με ένα παιδί που ζει στο φουλ.
